AKIL DUVARININ ARDINDAKİ SEVDA Sevgilim… Beni buraya getirdiler. “Unut” dediler, “Öldü” dediler, ama ben yüzlerine gülüp… “ O ölmedi ki sadece saklambaç oynuyoruz ” dedim. Buradaki herkes bana acıyor, hemşireler yavaşça konuşuyor, doktor “Artık gerçekleri kabul et” diyor. Oysa gerçek dediği şey senin yokluğun olamazdı. Bak, hâlâ saçının kokusu var yastığımda, nasıl yok olursun? Senin ayak seslerin geliyor hala kapıdan, nasıl gitmiş olursun? Dün gece seni gördüm. Elinde çiçekler, “Geç kaldım” dedin, ama buranın kapısını açamadın. Demir parmaklıklar sana izin vermedi sevgilim. Bazen pencereden bakıyorum, birinin yürüyüşü sana benziyorsa bağırıyorum: “İşte o!” “İşte o” Beni susturuyorlar, ilaç veriyorlar, ama o ilaçlar seni benden silemiyor. Gözlerim hep yolunu gözlüyor , ellerim hep ellerinin sıcaklığını arıyor. Burada günler değil, sensizlik uzun. Sevgilim… Onlar diyor ki “Mezar taşında adı yazıyor.” Ben de haykırarak diyorum ki o taşın altındaki benim sevdiğim ADAM değil. O hâlâ burada, ya bu duvarların ardında ya da kalbimin içinde. Ve bir gün buradan çıktığımda, o taşın yanına gidip yüksek sesle; “Bak, seni buldum. Hadi kalk, eve gidelim.” diyeceğim… 14/08/2025 06 : 02 CANDAN TURAN