Ben çok sustum. O kadar çok sustum ki, dilimi değil, içimi kemirdim. İyiyim dedim. İyiyim derken içim çatladı. Ama o çatlağın sesini kimse duymadı. Çünkü herkesin kendi sesi daha gür çıktı. Benim kırıldığım yerlerde, siz kahvenizi yudumladınız. Ben güçlüymüşüm. Güya. Sırf ağlamıyorum diye. Ağlasam ne olacaktı? Mendil uzatıp geri dönüp gidecektiniz. Siz bana bir omuz değil, en fazla boş nasihat verdiniz. Yoruldum. Anlıyor musunuz? YO-RUL-DUMMMM Sürekli iyiymişim gibi davranmaktan, herkesin dertlerini taşıyıp kendi enkazımı halının altına süpürmekten. Ne zaman "benim de canım yanıyor" desem, “Sen hep böylesin” dediniz. Neymişim ben? Ayakta duran, yüzü gülen, hiçbir şey olmamış gibi yaşayan bir kukla mı? Ben artık bir şey olmak istemiyorum. Ne neşeli kadın, ne sabırlı sevgili, ne anlayışlı evlat. Hiçbir şeyiniz olmak istemiyorum. Beni hep “halleder” sandınız. Hep “idare eder.” Evet, ettim. Sustum. Kırıldım. Kendi kendimi toparladım. Siz benden sevgimi aldınız, emeğimi aldınız, vaktimi, sabrımı, bütün iç huzurumu çalıp gittiniz. Sonra da “Ne oldu sana böyle?” dediniz. Siz oldunuz bana. Siz yaptınız beni böyle. Ve en kötüsü: Hiçbiriniz farkında bile değilsiniz... 18/08/2025 CANDAN TURAN